Mahler in New York

Now when I go out, the wind pulls me

into the grave. I go out

to part the hair of a child I left behind,

and he pushes his face into my cuffs, to smell the wind.

If I carry my father with me, it is the way

a horse carries autumn in its mane.

If I remember my brother,

it is as if a buck had knelt down

in a room I was in.

I kneel, and the wind kneels down in me.

What is it to have a history, a flockburied in the blindness of winter?

Try crawling with two violins

into the hallway of your father’s hearse.

It is filled with sparrows.

Sometimes I go to the field

and the field is bare. There is the wind,

which entrusts me;

there is a woman walking with a pail of milk,

a man who tilts his bread in the sun;

there is the black heart of a mare

in the milk—or is it the wind, the way it goes?

I don’t know about the wind, about the way

it goes. All I know is that sometimes

someone will pick up the black violin of his childhood

and start playing—that it sits there on his shoulder

like a thin gray falcon asleep in its blinders,

and that we carry each other this way

because it is the way we would like to be carried:

sometimes with mercy, sometimes without.

Joseph Fasano

Nu wanneer ik uit ga, trekt de wind me
in het graf. Ik ga uit
om het haar van kind dat ik achterliet te scheiden,
en hij duwt zijn gezicht in mijn boeien, om de wind te rieken.
Als ik mijn vader met me draag, is het als een paard dat
de herfst draagt in zijn manen.
Als ik me mijn broer herinner,
is het als een bok geknield had
in een kamer waar ik was.
Ik kniel en de wind knielt neer in me.
Wat is het om geschiedenis te hebben, een zwerm
begraven in de blindheid van winter?
Tracht te kruipen met twee violen
in de gang van je vaders lijkkoets.
Het is gevuld met spreeuwen.
Soms ga ik naar het veld
en het veld is kaal. Daar is de wind,
die me zegt;
er is een vrouw die wandeld met een emmer melk,
en man die zijn brood in de zon scheef houd;
er is een zwart hart van een merrie
in de melk - of is het de wind, de weg hoe die gaat?
Ik weet niet van de wind, over de weg hoe die gaat.
Al wat ik weet is dat soms
iemand een zwarte viool opraapt van zijn jeugd
en begint te spelen - dat die zit op zijn schouder
als een dunne grijze valk slapend in zijn oogkleppen,
en dat we elkaar dragen deze weg
omdat het de manier is hoe we gedragen willen worden,
soms met genade, soms zonder.