Voor Rina,
- die van verhalenvertelers deed dromen:
Een herinnering aan een vertelling, uit vroegere tijd en van een andere plaats. Het begon als opdracht van de knappe lerares Nederlands. Een oefening in directe inspiratie en fantasie. "Kom naar voren en vertel een verhaal, zonder voorbereiding, zomaar. Vertel wat er in je opkomt. Kan jij dat?"
Het was stil geworden in de klas, niemand veroerde zich. De meeste gezichten stonden betrokken , angstig en vragende blikken van de leerlingen keken rond, wie durfde dat ? Iedereen aarzelde in de klas...behalve één leerling, die dacht, wat is daar nu moeilijk aan..
Hij stak dan ook als enige zijn hand omhoog en zei zeker van zijn stuk tegen haar, "Ik kan en durf, dat, dat is toch niet zo moeilijk!"
"Goed, laat het dan maar zien, vertel ons een verhaal" zei ze. De jongen stond op en liep naar voor in de klas en ging op het leraren verhoogje staan naast de lessenaar. De lerares ging op zijn plaats achter de bank zitten. Ze keek curieus, samen met de rest van de klas, verwachtingsvol naar die ene leerling, die de aandacht van de groep durfde te trotseren zonder te weten wat hij zeggen ging.. Hij keek zijn medeleerlingen even aan en glimlachte, van onzekerheid was geen teken te bespeuren en zijn donkerbruine ogen keken met een opgewekte blik, rond. Hij schraapte zijn keel en begon zijn verhaal :
" De zonnebloem,
Er was eens een zonnebloem, en die stond alle dagen in de zon. En heel de dag zag ze de zon overkomen ,dan draaide ze, vol genot, haar hoofd mee met de zalig warme gloed van de zon en was ze gelukkig. Hij deed met zijn lichaam die bloem na terwijl hij verder vertelde, de klas was verbaast over zo'n direct begin.
" Maar als de avond viel, en de nacht langzaam en donker zich ontvouwde, vroeg ze zich af, wat doe ik toch hier, waarom blijf ik hier telkens in het donker staan en waar is de zon heen ? Het is koud en donker en ze droomde van de zon.. en ze keek verlangend uit naar de ochtend, om terug het licht op zich te weten. Dien ik hier steeds te moeten blijven staan in het donker, waarom kan ik me niet bewegen. Ik wil mee met de zon, dacht ze. Als die weg is, voel ik me maar koud en slecht zo in het donker. Ik wil mee met de zon, de horizon en het land tegemoet. En elke avond treurde ze en zag ze al zuchtend de zon achter de horizon verdwijnen. De andere zonnebloemen zagen haar haar hoofdje meer en meer naar beneden hangen, en dachten er het hunne van.
Er kwam een dag, dat ze haar verlangen naar het zonnelicht in haar wortels zo sterk had doen groeien, dat ze zich, op een keer, heel plots, los uit de grond wist en ze mee kon reizen met het licht. Ze nam afscheid van haar vriendinnen en vrienden, en al rollend vertrok ze langs het hek waar ze de kleine groene plek, waar ze al die tijd gestaan had, in haar hart opnam en ze de zon, achterna ging, de heuvel afrollend naar het bos. Met gezwinde zucht vertrok ze in de valavond met de ondergaande zon, naar de horizon.
Heel de klas hing aan zijn mond. Ze keken benieuwd met hun ogen vol met verwachting naar hun klasgenoot. Hij had ze mee, het begin was speciaal genoeg, een bloem die de zon achterna loopt. Hoe gek, hoe raar. En wat gaat er gebeuren... dachten ze allen, hoe gaat dat nu verder?
De juf keek met verwondering in haar ogen en een brede glimlach over haar lippen naar haar leerling. Hij stond er zonder veel gene, de woorden rolden eruit en zijn klasgenoten luisterden ademloos/ welkom in de wereld van de verhalenvertellers dacht ze. Hij vertelde verder...de zonnebloem kwam in de verste uithoeken van de wereld met haar tocht om de zon bij te houden. In de heel de wereld was ze steeds op weg naar waar haar liefde, de zon zich aan de hemel heen spoedde. Ze liep hem maar na en zag menig vreemde plaats en beleefde vele avonturen, van hoog in de bergen, tot diep in de valleien, naast rivieren en woestijnen, in zachte oases en harde toendra's. Ze leerde menig vreemde en wilde beest herkennen van ver, en maakte vriendschap met de zachtere wezens die haar vastberadenheid en haar stralende doel bewonderden en benijden...maar nooit bleef ze lang of kon ze de volgende ochtend samen begroeten met de nieuwe vrienden. Zo ging de tijd sneller en sneller voorbij.
Een einde, een einde ontbrak nog, zowel hier en nu, als toen en ginder. De zonnebloem was blij, steeds meer nieuwe gezichten boden zich aan, steeds nieuwe plaatsen en nergens was het helemaal gans gelijk, en toch.. toch begon ze het steeds weer vertrekken moeilijk te vinden, waar ze eens gezwind elke ochtend haar gouden blaadjes opmaakte, en haar bladeren goed vouwde en plooide, werd dat geleidelijk aan een hele taak, en ook het zich steeds maar verder haasten achter haar voortglijdende lichte en hete liefde aan, begon meer en meer een dagdagelijks moeite te worden. Haar plezier was verdwenen, haar vreugde in haar liefde, door de routine van het naar hem heen vluchten was tot een plicht geworden. Ze besefte meer en meer, dat zich steeds zo voort haasten niet meer bijdroeg tot haar geluk.
Ze was wel onderweg en wist dat de horizon haar doel was, maar plots verlangde ze naar haar geboortegrond, haar plekje waar ze opgesproten en opgegroeid was met haar vrienden en vriendinnen. En toen ze daar na heel de wereld te hebben omgelopen, weer aankwam bij het begin. Stond ze ineens verbaasd stil. Ze herkende de plek in haar zonnehart, in de pitten van haar kop, in heel haar groene lijf en leden. Ze voelde zich eindelijk aangekomen, en volledig opgenomen in haar oude perk, waar ze ooit zo eens met wilde haren, onvervuld en onvoldaan vertrokken was... en nu was de cirkel rond en was het goed.
Ze liet haar wortels terug wortelen in de vertrouwde grond en zuchte vermoeid maar content, tegen iedereen en niemand in het bijzonder; " Thuis komen na de hele wereld te hebben gezien is de grootste vreugde en schenkt me voldoening, de hele reis bleek een weg naar waar ik vertrokken was, en dat is de natuur. Mijn zonnehart heeft eindelijk de plek waar ik zo ongelukkig was hervonden, en met nieuwe en wijze ogen, herkend als mijn grond die me geruststelt en me voldoening geeft, en nu weet ik dat de liefde ook een donkere en eenzame zijde nodig heeft, zodat de nieuwe ochtend geen afscheid nemen is, maar een begroeten van een nieuwe dag."
Iedereen zweeg, de jongen ook. De klas waren zo meegevoerd geweest, dat ze allen nog met hun gedachtes bij die zonnebloem zaten, die terug aangekomen was, na een toertje rond de wereld te hebben gelopen. De lerares stond recht en begon te klappen ook de klas begon mee in de handen te slaan. Ik glimlachte en zei toen het applaus stopte "Zie je wel, zo moeilijk is dat toch niet, een verhaal vertellen. De juf knikte en dankte hem. Vanaf toen was hij de verteller van de klas, zijn reputatie zat hem als gegoten maar algauw was iedereen dat verhaal van hem vergeten.
Maar het einde was er nog niet helemaal. Enkele maanden laten, in de donkere wintermaanden, vierde de school de intrede van de goed heilig man en zijn zwarte pieten. Heel de grote zaal van de school zat vol, alle klassen met alle leerlingen, alle leraren, leraressen en alle medewerkers van de school waren er samen verzameld voor het sinterklaasfeest.
De Sint kwam de zaal binnen en zijn Pieten volgden hem en gooiden met lekkers, en die zwarte malloten haalde grappen en grollen uit.
Sinterklaas, maande ze aan tot stilte en begon uit zijn grote boek annekdote's te vertellen van dingen die er tijdens het schooljaar op de school waren gebeurd. En plots, hoorde ik de Sint mijn naam zeggen, dat hij ook graag eens het verhaal van de zonnebloem wou horen, en of ik dat niet kon komen vertellen, vooraan naast de Sint. Ik stond enigzins aarzelend recht, schrapte mijn keel terwijl ik naar voor liep en bij mezelf dacht; 'een verhaal verzinnen en vertellen wat is daar nu toch moeilijk aan ? , niet veel maar het je herinneren voor een volle zaal dat is niet gemakkelijk"
No comments:
Post a Comment