Hoe je weet dat je thuis bent

Het is niet het belangrijkste dat de sleutel soepel draait,
in drie keer een kwartslag zit nooit de omkeer naar gelijk
fier thuiskomen, al zul je wel moeten, want constant
onderweg zijn telt in dit gedicht niet mee.

Het doet er ook niet toe dat de deurmat recht ligt en goed
veegt, of dat de bel als een geruststellend melodietje in de oren
klinkt, dat het bordje Hier waakt een hond veiligheid geeft,
ook al is er in de verste verte geen viervoeter te bekennen.

Het doet er ook niet toe of de ochtendkoffie welbevallig,
welbevalliger dan ergens anders, of dat de geur ervan je wakker
maakt, omdat het in dit leven grotendeels gaat over ontwaken,
over alles meekrijgen en iets met herinneringen verzamelen.

Het gaat er ook niet om of het uitzicht van je bureau
vredig is, zo vredig dat je er slaperig van wordt,
je weer koffie nodig hebt en dat je denkt dat je niet zonder
dat uitzicht kan, zoals je weleens dacht dat een schilderij

een donkere afdruk zou laten op de witte muur,
terwijl je inmiddels mensen en schilderijen kent die
helemaal geen afdruk achterlaten want weg is weg
en sommige soorten gemis slijten gewoon.

Het is ook niet het belangrijkste dat de klok tikt zoals hij
nergens tikt: sommige uurwerken zijn nu eenmaal eigenwijs
en versnellen geruisloos en zonder overleg de tijd, het seizoen,
voor je het weet hangen er weer verjaarslingers in het huis

dat je je huis noemt, terwijl je weet dat dat er niet toe doet,
het ook daar niet zit. Nee, het belangrijkste is vooral dat je leert
om zélf bewoonbaar te zijn, dat je weet dat je overal van weg
kunt gaan en dat een thuis niet een plek is, maar in je zit.

Lucas Rijneveld